7

Music

Zbudził mnie hałas, to Anna krzyczała wniebogłosy, krzyczała moje imię, spojrzałem na nią i próbowałem ją budzić, rzucała się po całym łóżku, więc przydusiłem ją własnym ciałem, powoli się uspokajała i otworzyła oczy ciężko oddychając.
- Cii już dobrze - wyszeptałem i pogłaskałem po policzku, ta przymknęła oczy, wyglądała tak niewinnie, że aż zachciałem obronić ją przed całym światem, chciałem znów dać nam szanse mamy cały miesiąc dla siebie.
- Już nie zasnę - oznajmiła
- Jak to nie? - spojrzałem na nią i położyłem się na plecach - Chodź - przygarnąłem ją ramieniem do siebie i pocałowałem w czoło
- To niepierwszy raz - westchnęła - Ale ty możesz spać, ja poleżę - skwitowała
- To poleżę razem z tobą - uśmiechnąłem się, wiedziałem, że ona też się uśmiecha, między nami zapadła cisza.
- Co z nami będzie Marc? - uniosła głowę, żeby spojrzeć mi w oczy
- Dajmy sobie czas, zobaczymy czy znów wypali - odpowiedziałem
- Chyba raczej tobie - posmutniała - Ale rozumiem - skwitowała, znów cisza, poprawiłem się, żeby widzieć jej twarz i głaskałem ją po plecach widziałem jak kleją jej się oczy, aż w końcu zasnęła, po chwili sam odpłynąłem.

***

Rano obudziłam się jako pierwsza, uśmiechnęłam się kiedy poczułam, że Marc mnie obejmuje, delikatnie wyślizgnęłam się z objęć i poszłam zrobić śniadanie, dopiero co zrobiłam kanapki, cóż tylko tyle umiem "gotować", a zadzwonił dzwonek do drzwi.
- NIESPODZIANKA! - wydarł się David De Gea
- Hej - uśmiechnęłam się i rzuciłam mu się na szyje
- Ej bo zrobię się zazdrosna - wyskoczyła zza jego pleców Edurne
- Spokojnie kochanie - uśmiechnął się o do niej David
- Nie o ciebie, o nią - zaśmiała się i przytuliła mnie - Jeny maleńka jak dobrze, że się obudziłaś
- Też się ciesze - zaprosiłam ich do środka, David zaraz wpadł do kuchni
- O widzę, że dobrze trafiliśmy, jedzenie - aż mu się oczy zaświeciły
- Częstuj się - usiadłam naprzeciwko nich
- Anna uszykowała sobie jedzenia, a ty musisz jej zjeść - skwitowała z karcącą miną Edurne
- Ale... - mówił z pełną buzią
- Niech je - machnęłam ręką
- No - powiedział zadowolony - Nawet talerzyk mi uszykowała - wypiął dumnie pierś
- Czekaj, czekaj - podłapała Edurne - Po co ci był drugi talerzyk? Jest tutaj ktoś? - spojrzała na mnie
- Poszukałaś już sobie kogoś?! - zakrztusił się David i właśnie w tej chwili w kuchni pojawił się Marc, spojrzał na towarzystwo, a David patrzył na niego jak na ducha.
- Co on tutaj robi? - wydawało mi się, że w pytaniu Edurne wychwyciłam nutkę złości
- Marc mi pomógł zatrzymałam się na środku ulicy nie mogłam się ruszyć - opowiadałam jąkając się
- Cóż lekarz mówił, że to minie, spokojnie - objął mnie David
- Jeśli chcesz mogę ci potowarzyszyć tydzień, bo zostaje w Hiszpanii, a ten osobnik ściskający cię znów wraca do Anglii - powiedziała z wyrzutem patrząc na Davida
- Nie zostajesz? - spojrzałam na Davida
- No nie mogę, ale wiesz dzisiaj mogę spać z tobą Edurne się nie obrazi - skwitował, zaśmiałam się, a Marc się odchrząknął
- Na tym talerzu kiedyś były kanapki, ale ten wielkolud je wciągnął, przygotuje je zaraz - uśmiechnęłam się do Marca
- To wy idźcie pogadać o meczu czy o czym tam chcecie, a ja pomogę Annie - oznajmiła Edurne, stanęła przede mną i założyła ręce na biodra
- Myślę, że nie jesteś zła na Davida, że się wydurnia, przyjaźnimy się już bardzo długo wiesz jaki on jest - spojrzałam na nią
- Nie no coś ty - uśmiechnęła się - Powiedź mi jak tutaj się znalazł Marc - spojrzała na mnie
- No tak jak ci mówiłam, stanęłam jak debil na środku pasów, a on mnie odwiózł do domu
- Ale jakoś został tutaj na noc, czy wy...
- Niee - zaprzeczyłam - Bałam się zostać sama wiec poprosiłam go, aby przenocował
- Myślisz, że będziecie razem? - przypatrzyła mi się uważnie
- Bardzo bym chciała, wiesz dobrze jak go kocham, ale nie wiem czy on czuje to samo - skrzywiłam się
- Nie wiem jak ci to powiedziec - wyginała swoje palce, spojrzałam na nią i nagle pojawiły mi się mroczki przed oczami, chwyciłam się blatu - Wszystko gra? - przytrzymała mnie Edurne
- Już tak - usiadłam na krześle
- Zawołam chłopaków niech cie przeniosą do łóżka - oznajmiła i pobiegła do salonu

***

- Zerwałeś z Verą? - zapytał prosto z mostu David
- Nie - oznajmiłem
- To po co jej robisz nadzieje? - wstał z kanapy i poszedł do mnie
- Ja... - jąkałem się
- Zrobimy tak albo powiesz Annie, że jesteś z Verą, albo wyjdź - stanął przy drzwiach
- Chłopaki! Pomóżcie mi, Annie jest nie dobrze - wbiegła do salonu Edurne, pobiegłem do kuchni, Anna siedziała bladziutka na krześle
- Co jest? - spojrzałem na nią
- Mam ciemno przed oczami - powiedziała słabo i błądziła wzrokiem
- Chodź tutaj - wziąłem ją na ręce i zaniosłem do pokoju - Zostańcie z nią, a ja pójdę zadzwonić do lekarza - oznajmiłem, po którtkiej rozmowie, lekarz obiecał przyjechać jak najszybciej

***

- Moje maleństwo - objął mnie David
- Lepiej? - spojrzała na mnie Edurne
- Tak - odpowiedziałam słabo - Ed co mi chciałaś powiedzieć? - podniosłam się na łokciach, Edurne spojrzała na Davida
- Teraz to nieważne słoneczko - uśmiechnął się
- Nie no powiedzcie, już mi lepiej
- Lekarz będzie za chwile - wpadł do pokoju Marc - Anna jest tam? - pogłaskałem ją po policzku, gdy to robiłem czułem palące spojrzenie Davida
- ANNA! ANNA! - darł się z dołu Jordi, zaraz pojawił się w drzwiach, zmierzył wzrokiem Marca i podbiegł do mnie - Co się stało? - zapytał zmartwiony
- Nic, panikują - skwitowałam, po krótkiej chwili pojawił się lekarz, kazał wszystkim wyjść, a potem mnie zbadał, oznajmił, że mam za mało witamin i powinnam więcej wychodzić, fakt od wyjścia ze szpitala na dworze byłam tylko trzy raz, zapisał mi witaminy i przypomniał, że za miesiąc się spotykamy na kontroli.

***

- I co z nią? - zapytałem kiedy lekarz wyszedł z pokoju
- Nic strasznego, spokojnie musi częściej wychodzić i brac witaminy - oznajmił, podziękowaliśmy mu
- Wiecie, co widzę, że już nie jestem potrzebny - oznajmił Jordi
- Już idziesz? - wyłoniła się Anna, ze swojego pokoju
- Wracaj do łóżka, odpocznij - spojrzał na nią Jordi
- Właśnie - poparła go Edurne - Wpadnę jutro - uśmiechnęła się i przytuliła się do Anny
- Pa słonko - objął ją David
- Pa wielkoludzie - zaśmiała się i ucałowała jego policzki
- Jeszcze ja - podszedł do niej Jordi
- Już idziesz? Dopiero co przyszedłeś - spojrzała na niego
- Ale ja mówiłem musisz odpocząć, wpadnę kiedy indziej - ucałował jej policzki - Nara Marc - spojrzał na mnie i wyszedł
- Co tak stoisz do łóżka - spojrzałem na nią
- Wychodzisz? - podeszła do mnie
- A mam? - odgarnąłem jej włosy z twarzy
- Nie - zarzuciła mi ręce na szyje, powoli zbliżała się do mnie, w ostatniej chwili odsunąłem się, Anna spuściła głowę
- Przepraszam nie mogę - skwitowałem
- Nic się nie stało - mówiła łamiącym się głosem - Pójdę się położyc - zniknęła za drzwiami jej sypialni

***

- Pigro co jest nie tak ze mną? - spojrzałam na malca, ten spojrzał na mnie, a potem powrócił do zabawki - Czy aż tak zmienił się przez dwa lata, a ja tego nie zauważam, żyjąc wspomnieniami? - mówiłam raczej do siebie, bo Pigro mnie zlał dla zabawki - Mam coś zrobić, czy faktycznie dać mu czas... - rozmyślałam dalej, położyłam się do łóżka i próbowałam zasnąć, ale to nic nie dało, szczerze się nie dziwie, przecież jakąś godzinę temu, zamknęłam jednak oczy

kiedy Marc wszedł do pokoju, przystanął na chwilę i poszedł do łazienki, nie wiem czy zrobił to specjalnie, ale zostawił uchylone drzwi. Powoli sunęłam się z łóżka i podeszłam do drzwi, zobaczyłam, ze Marc się rozbiera, już po chwili widziałam go od tyłu w całej okazałości, przegryzłam wargę i ani trochę nie chciało mi się ruszyć z miejsca. Obserwowałam każdy jego ruch, zaśmiałam się w duchu, że pewnie teraz wyglądam jak jakaś psychopatka.
- Podglądasz mnie? - wyrwał mnie z transu Marc
- Tak troszkę - uśmiechnęłam się
- Jak możesz - wystawił mi język
- To było silniejsze ode mnie, musiałam sprawdzić, czy ci nie zmalał - zaśmiałam się
- Ty... - wskazał palcem na mnie
- Ja? Co ja? - droczyłam się z nim
- Nie mam na ciebie słów, zobaczymy jak ty pójdziesz się kąpac, też muszę sprawdzic czy ci nie zmalały - skwitował
- Ja kochaniutki wiem, że trzeba się zakluczyć, a ty specjalnie zostawiłeś uchylone, chciałeś, żebym cię podglądała - oznajmiłam
- Po porostu zapomniałem - wzruszył ramionami
- A ja po porostu zapomniałam, że tak nie wolno - powtórzyłam jego gest
- Cwaniara
- Cwaniak
- I tak ci nie wierzę
- Ja tobie też - skwitowałam
- To co mogę już się wykąpać? - spojrzał na mnie
- Nie krępuj się - oparłam się o futrynę
- Serio? - zaśmiał się
- No dobra, ale potem przygotuj się na spacer, nie wytrzymam w domu kolejnego dnia - oznajmiłam i zamknęłam drzwi
- MIAŁAŚ ODPOCZYWAĆ - przypomniał
- Ale miałam też częściej wychodzić na świeże powietrze - odgryzłam się i poszłam się przebrać, Pigro cały czas mnie obserwował - Teraz ty mnie podglądasz, jakaś męska solidarność? - mały przekręcił głową - Już wiem, też chcesz iśc na spacer, spokojnie weźmiemy cię - zapewniłam, a ten zniknął, a za chwilę wrócił ze smyczą
- Już - wpadł do garderoby Marc
- Przebrałam się - oznajmiłam dumnie
- A ja myślałem, że będziesz w bieliźnie - posmutniał
- Masz - podałam mu smycz
- Pigro też idzie?
- Oczywiście

***

Wyszliśmy z domu, cały czas się wygłupialiśmy, było jak dawniej, aż do ulicy, Anna spojrzała na mnie niepewnie
- Trzymaj Pigro - podałem jej smycz, a ją samą wziąłem na ręce
- Co robisz? - zdziwiła się
- No jakoś trzeba je pokonać - uśmiechnąłem się, i tak robiłem co pasy, brałem Anne na ręce, a Pigro leniwie dreptał za nami. Jedliśmy lody, spacerowaliśmy po parku, a potem po plaży, tak jakby te 2 lata były dwoma dniami. Uśmiechaliśmy się do siebie, opowiadałem jej jak ciężko mi było po wypadku, a kiedy doszedłem do wątku z Valencią, ogarnęło mnie straszne poczucie winy, wymieniłem wszystkich moich kumpli z Valencii, ale ominąłem ten ważny szczegół, który mógłby ją tak bardzo zranić. Mogę zranić obydwie.
- Kiedy masz pierwszy trening z Barcą? - spojrzała na mnie
- Jutro
- Weźmiesz mnie, chce się przywitac z chłopakami - uśmiechnęła się na samą myśl o tych wariatach, a ja w środku panikowałem, a co jeśli któryś z nich jej powie o Verze, albo zrobi to Edurne czy David. Jednak, gdy jej odmówię ta sama zacznie zadawać mi niewygodne pytania. - Żyjesz? - pomachała mi przed oczami
- Pewnie - otrząsnąłem się - To jutro ze mną jedziesz na trening, powiadasz?
- Tak bardzo chcę - zaśmiała się
- Więc musisz wiedzieć jeszcze o jednej ważnej rzeczy - spojrzałem jej prosto w oczy

___________________________________________________________________________
Chyba ta pogoda, źle działa na moją wenę, bo ogarnia mnie straszne lenistwo, a potem piszę takie bezsensu rozdziały jak ten...