4

Music

Słysze jakieś cholerne pikanie, pika cały czas, nie cierpię tego dźwięku, a towarzyszy mi już chyba długo, chcę czymś rzucić w sprzęt, który wydaje ten straszny odgłos, jednak nie mogę otworzyć oczu, są jakby sklejone, czyżby ktoś zrobili mi jakiś głupi żart?
- Anna? - słyszę jakiś znajomy głos, ale nie mogę dopasować go do imienia, otwieram budzie, aby zapytać czy mógłby mi pomóc odkleić oczy, ale i ta próba mi się nie udaje.
- Co siedzisz taki zdziwiony? - kolejny głos, ten też brzmi znajomo, walczę z własnym ciałem, aby otworzyć chodź jedno oko i spojrzeć kto to jest i gdzie my w ogóle jesteśmy, powoli czuje jak moje oczy poddają się mojej woli i podnoszą powieki, przez chwilę widzę ciemność
- Ona, chyba... - przerwał na chwilę - ona chyba się budzi - powiedział zdumiony, wow też mi wydarzenie
- Pójdę po lekarza - powiedział znajomy głos 2, czekaj, czekaj lekarza? Ale jak? Po co? Wreszcie otworzyłam oczy, powoli rozejrzałam się i zobaczyłam zdziwioną twarz mężczyzny, potem kroplówkę i jakieś inne urządzenia
- Hej Anna - uśmiechnął się owy mężczyzna, na myśl przychodziło mi tylko jedno imię, chciałam je wypowiedzieć, ale tylko poruszyłam ustami - Jak dobrze, że się wreszcie obudziłaś - przytulił mnie delikatnie, po chwili pojawił się kolejny mężczyzna, a za nim o ile się nie mylę lekarz.
- Panno Kowalsky miło że się obudziłaś - uśmiechnął się ten w białym kitlu
- Mówiłem, że się budzi - odparł zadowolony drugi mężczyzna
- Wiesz gdzie jesteś? - zapytał lekarz i poświecił mi latarką po oczach, co za cham, pokiwałam głową na tak - Dasz radę mówić? - spojrzał na mnie
- Tak - oznajmiłam ledwo słyszalnie
- Więc jak się nazywasz?
- Anna Kowalsky - odparłam szeptem
- Dobrze - uśmiechnął się, a ja nie wiedziałam skąd ta radość, spojrzałam na dwóch mężczyzn stojących za lekarzem - Marc? - nie wiem czemu wypowiedziałam to imię, ale od kilku godzin prześladowało mnie w myślach, ci na tę imię spuścili głowy - Mogą panowie wyjść na chwilę, przewieziemy Anne na badania - oznajmił lekarz.

***

Po meczu miałem zapchaną skrzynkę i kilkanaście połączeń nieodebranych, to Eric i Cristian. Byłem zły, bo mecz nie poszedł mi tak jak się spodziewałem, cały czas w głowię miałem to, że Anna się obudziła.
- Jedziesz do niej? - spojrzał na mnie Alba
- Nie - odpowiedziałem twardo - Po turnieju ją odwiedzę - oznajmiłem
- Tello do mnie dzwonił, że masz jak najszybciej przyjeżdżać pytała o ciebie - powiedział Gerard
- Tak wiem, że pytała lekarz to samo mi powiedział - odpowiedziałem podirytowany
- Chociaż ze względu na wasze dawne uczucie powinieneś tam być - spojrzał na mnie Jordi
- A może ty pojedź zawsze czułeś do niej mięte - wbiłem w niego wzrok, a ten spuścił głowę
- Ona wybrała ciebie, kochała tylko ciebie, odpuściłem sobie widząc jaka jest z tobą szczęśliwa, wiesz dobrze, że życzyłem wam jak najlepiej - skwitował z wyrzutem
- Teraz masz wolną rękę, jest cała twoja - oznajmiłem
- Obyś tych słów nie pożałował - wstał i zaczął pakować swoje rzeczy
- Gdzie jedziesz? - spojrzał się na niego Gerard
- Spotkać się z Anna - skwitował i wyszedł z szatni trzaskając drzwiami
- Jesteś idiotą - pokręcił z niedowierzaniem głową Gerard
- Ja? - zdziwiłem się
- Tak ty, wiesz dobrze, że Anna kocha tylko ciebie, ale jeśli to Alba będzie jej pomagać wrócić do rzeczywistości może się to zmienić - oznajmił
- I dobrze, niech układają sobie życie, będę miał spokój - rozsiadłem się
- Zobaczymy - wyszeptał i jako kolejny wyszedł z szatni trzaskając drzwiami

***

Po tygodniu wylegiwania się w szpitalnym łóżku nadszedł czas, abym wstała, nikt nie powiedział mi ile spałam i kim jest do cholery Marc, który zajmuje moje myśli, co noc śnią mi się koszmary, wołam jego imię, a potem orientuje się, że nadal jestem w szpitalu, do dwóch mężczyzn sprzed tygodnia dołączył trzeci, czy ja miałam takie branie?
- Witaj Anna, pamiętasz mnie? - usiadł koło mnie pan nr.3
- Szczerze to nie - odpowiedziałam trochę skołowana - Marc? - kolejny, który spuszcza głowę na dźwięk tego imienia - A jak się nazywasz? - spojrzałam na niego, a ten wbił we mnie swoje smutne oczy
- Jordi - szepnął
- Ładnie - uśmiechnęłam się - To znam już trzech Erica, Cristiana i Jordiego - oznajmiłam - A może powiesz mi kim jest/był Marc? - spytałam
- Nie wiem czy jestem dobrą osobą... - zawahał się - Może on sam ci to powie - oznajmił
- A jest tutaj? - poruszyłam się
- Nie - skrzywił się
- A kiedy będzie?
- Za miesiąc - odpowiedział
- Dopiero - załamałam się - i cały miesiąc będę żyła w niepewności kim on jest, a może chociaż mi powiesz czy on jest moim przyjacielem czy wrogiem? - złapałam go za rękę i spojrzałam w oczy, chyba się speszył, bo znowu spuścił głowę, co tu się do cholery dzieje?
- Anna nie, nie mogę, nie chcę, i nie umiem - wstał
- Dużo tych nie - skwitowałam
- Przepraszam - usiadł ponownie
- Przejdziemy się? - spojrzałam na niego
- Dobrze - wypuścił powietrze, pomógł mi wsiąść na wózek i zawiózł do ogrodu
- A ty kim dla mnie jesteś? - zapytałam kiedy byliśmy w ogrodzie
- Przyjacielem - odpowiedział, ale błądził gdzieś wzrokiem
- Tylko? - dotknęłam jego policzka, aby na mnie spojrzał
- Hola Anna! - wydarł się Cristian z Erickiem, ten drugi zmierzył mnie wzrokiem, bo nadal trzymałam rękę na policzku Jordiego
- Hej - uśmiechnęłam się
- Przynieśliśmy ci żarcie, bo tutaj dostajesz takie papki - oznajmił Cristian
- Dzięki - cmoknęłam go w policzek

Music

- Pamięć wróciła? - spytał Eric siadając na ławce
- Nie - skrzywiłam się
- Spokojnie lekarz mówił, że to minie
- Może powróci jeśli dowiem się kim jest Marc, co noc go wołam, ale nie mogę dostrzec jego twarzy - skwitowałam i wbiłam w nich wzrok
- Przepraszam na chwilę - oznajmił Eric wyciągając telefon i odchodząc na bok, po chwili przyszedł wyciągając w moją stronę telefon - Ktoś chce z tobą rozmawiać - wręczył mi aparat
- Halo? - odezwałam się

- Hej, jak się czujesz? - spytał głos, któremu z każdym słowem łamał się głos, nie wiem dlaczego ale łzy popłynęły mi po policzkach
- Dobrze, rozpoczęłam rehabilitacje, powoli wstaje na nogi, ostatnio nawet chodziłam po szpitalnym korytarzu - oznajmiłam
- Płaczesz? - spytał
- Nieee - przeciągałam, a po drugiej stronie usłyszałam cichy śmiech, który przyprawił mnie o szybsze bicie serca - Mogę cię o coś spytać?
- Pewnie - odpowiedział
- Jak się nazywasz? - spytałam, a po drugiej stronie zapadła cisza - Wiesz trochę głupio się czuje pytając cię o to, ale jak pewnie wiesz mam lekkie problemy z pamięcią - skwitowałam skołowana, nadal cisza - No powiedź coś - szepnęłam, usłyszałam jak wypuszcza powietrze
- Jestem Marc - oznajmił, telefon wypadł mi z ręki, a ja sama osunęłam się na wózku, Anna chwilowo znów w ciemnościach.

***

Jeszcze długo trzymałem telefon przy uchu, chcą wiedzieć co się stało z Anną, słyszałem Erica jak woła lekarza, słyszałem też Albe i Tello. Słysząc jej głos po tych dwóch latach wszystko pękło we mnie, sam sobie zaprzeczałem mówiąc, że dla niej już nie ma miejsca w moim życiu, ona zapisała się w nim na dobre.
- Ty płaczesz? - przerwała moje rozmyślania Vera i stanęła naprzeciwko mnie, nie niech ona teraz do mnie nie mówi, nie po Annie, bo zacznę ją porównywać do niej, a nigdy tego nie robiłem, do teraz. - Co się stało? - pogłaskała mój policzek i odłożyła telefon od mojego ucha - Coś nie tak z Ericiem?
- Nie... ja... ja - jąkałem się - Ja po prostu muszę tam pojechać, wybacz - skierowałem się do sypialni i zacząłem pakować
- Pojadę z tobą - pojawiła się w drzwiach Vera
- Nie, muszę pobyć sam - plątałem się
- Sam? Marc czy ze mną zrywasz? - spojrzała się na mnie
- Oczywiście, że nie kochanie - podszedłem do niej - Po prostu muszę coś załatwić, wrócę jak najszybciej - zadeklarowałem się i wybiegłem z mieszkania z małą torbą, to kierunek Barcelona, kierunek Anna...
___________________________________________________________________________
Mam nadzieje, że nie skopałam za bardzo. Kolejny będzie w czwartek, chociaż takie mam plany. Pozdrawiam i dziękuje za komentarze :*